Premijerno objavljivanje, ALBANIZIRANJE ULCINJA – Dokumenta i činjenice – Piše: Prof. Dr Kaplan BUROVIĆ, akademik

ALBANIZIRANJE ULCINJA

– Dokumenta i činjenice –

Piše: Prof. Dr Kaplan BUROVIĆ, akademik

Izlazeći iz Mata, pokrajina srednje Albanije, iznad Tirane, gde su izvršili albaniziranje keltskog plemena Albanoi, zatim skoro svih Srba, Vlaha i Bugara, koje su tamo našli kad su tu stigli iz Rumunije u IX veku naše ere, Albanci su se u XI veku rasprostrli po dračkom polju i nastavili da albaniziraju pripadnike naroda, koje su tamo zatekli. Enormnim množenjem i asimiliranjem drugih, u jedno vreme kad su se drugi, posebno Srbi, i u borbama sa okupatorima Balkama tamanili i iseljavali, oni su u XVI veku brojno nadvladali sve druge narode, počev od reke Drim, na severu, pa skoro do današnje grčke granice na jugu, od Jadranskog mora na zapadu, do blizu obale Crnog Drima na istoku.

U XVII veku, zahvaljujući turskoj okupaciji i islamizmu, oni preplavljuju i delove Crne Gore i Srbije iznad Drima i istočno od Crnog Drima, dok u narednim vekovima masovno prelaze i preko granica današnje Albanije, na teritoriji današnje Makedonije, Srbije (Kosmet) i Crne Gore. Ova albanska dijaspora će dospeti i u Peloponez (najjužniji deo Grčke), pa i na grčka ostrva; dospeće i preko mora – u Italiju, pa i preko Dunava i Save, u Rumuniju, Rusiju, Mađarksu, Austriju, Švajcarsku, pa i preko okeana – u Ameriku. Jedan Albanac – sa jednom nogom ( !) – stigao je u Japan !

Svukud gde su stigli i gde stižu ovi Albanci, dan-danas, enormno se množe i vrše asimiliranje meštana. Prirodnim putem, preko srođivanja, ali i nasilno, pritiskom, šantažom, pretnjama i kriminalno, zločinima. Posebno upražnjavaju kriminal poslednjih decenija, iskorišćavajući postojeću situaciju, nenormalno društveno-političko stanje Balkana i ekonomsku krizu, kojoj su se za sebe suprotstavili droga i prostituta dolarom.

Ovo su učinili i čine svakodnevno i u Ulcinju, na jugu Crne Gore, pored reke Bojane.

Albanci su stigli u Ulcinj posle turske okupacije i pod turskom zastavom, kao okupatori. Ne samo oni koji su se konvertirali u muslimane, već i mnogi hrišćanski Albanci, katolici. Posebno u XVIII i XIX veku, kada dolaze masovno iz južne i srednje Albanije (Saranda, Elbasan, Mirdita), ali i iz severne – Malesija. Iz severne Albanije su nastavili da dolaze i posle oslobođenja Ulcinja 1880, posebno po selima, ali i u grad.

Skoro svaki Albanac Ulcinja i okoline pamti grad ili selo Albanije odakle su mu došli roditeli, ded ili praded. Nekima od njih to piše i na čelo: oni nose kao prezime nazive gradova, sela, dolina i planina Albanije, odaklen su se doselili u Crnu Goru i Ulcinj. Drugi nose kao prezime naziv albanskih plemena, koja svoju kuriju imaju dan-danas na teritoriji Albanije, dok na teritoriji Crne Gore i Ulcinja o tim njihovim kurijama nema ni traga niti pomena.

Uopšte, svi Albanci eks-Jugoslavije, znači i Ulcinja, su Geginci, pripadnici jednog od najvećih albanskih plemena, zvano GEGA, čija je kurija u Tirani i njenoj okolini. Ovo pleme, šireći se iz veka u vek, širilo je i svoju kuriju, zvana GEGNIJA. Kako priznaju i albanski naučnici, naziv GEGNIJA se proširio u XIX veku do reke Drim, a u XX i preko nje, u severnoj Albaniji, ali ne i preko njenih granica, ni na Kosmet (Srbiji), ni u Makedoniji, niti u pograničnim teritorijama Crne Gore, znači ni u Ulcinj.

Još pod turskom okupacijom ovi su Albanci svukuda vršili albaniziranje Srbo-Crnogoraca i Makedonaca, posebno one muslimanske vere, ali i one katoličke, tu i tamo i po kojeg pravoslavne vere. Poslednjih godina okupacije to su svakako favorizirali i turske vlasti, pa zato naseljavaju na današnje teritorije Srbije i Crne Gore Armene, Kurde, Tatare, Čerkeze, Jermene, Persijance, Arabljane, Cigane, koje dovode iz Azije masovno, da bi stvorili muslimanski kordon prema oslobođenim delovima hrišćaske Srbije i Crne Gore, koje su se spremale da preduzmu oslobođenje i preostalih porobljenih delova svoje domovine. Ovi će se Azijatici, sa njima i sami Turci, do jednoga vremenom albanizirati.

Albaniziranje mesnog stanovništva, Crnogoraca, posebno onih muslimanske i katoličke vere, vršeno je i u Ulcinju i okolini. Ovo se albaniziranje naročito forsira posle oslobođenja Ulcinja, pod crnogorskom zastavom (!), zahvaljujući antinacionalnom stavu crnogorskih vlasti prema svojim muslimanima i katolicima, a i pravoslavnim fundamentalistima, koji su crnogorsku nacionalnost akaparisali za sebe, dok su Crnogorce muslimanske i katoličke vere poklonili Albaniji i Albancima. Ovo se nastavilo posebno posle DSR. A nastavlja se i dan-danas! Antinacionalna politika crnogorskih vlasti i pravoslavnih crnogorskih fundamentalista je evidenta. Muslimani i katolici, koji ne pristaju da se albaniziraju, svakako se persekutiraju i zlostavljaju. U svom rodnom mestu oni su nepoželjni. Osporavanjem i elementarnih ljudskih prava, oni se primoravaju ili da se albaniziraju, ili da se isele.

Uporedo sa albaniziranjem stanovništva vršeno je i albaniziranje teritorije, naziva mesta, mikrotoponima i makrotoponima. Kako u Makedoniji i Srbiji, tako i u Crnoj Gori, posebno u Ulcinju.

Preko falsifikata, albanizira se i istorija, kultura eks-jugoslovenskih teritorija, gradova i sela, sve do porekla porodica i svesti ljudi. To se činilo i čini i u Ulcinju.

Ja sam o nekim vidovima albanizacije već pisao, i to opširno. Ne samo studije, već i čitave knjige. Ne samo za albaniziranje Srbo-Crnogoraca i Makedonaca, kao i njihovih teritorija, već i za albaniziranje Ulcinjana i Ulcinja sa okolinom.

Pošto sam pisao za albaniziranje toponima, ovaj napis posvećujem albaniziranju ulcinjskih ulica.

U listu KOHA JAVORE, koji se znojem crnogorskog naroda objavljuje na albanski jezik u Podgorici, pročitao sam članak, koji nagoveštava albaniziranje ulica grada Ulcinja. Odmah sam reagovao, ali moj članak ne objavi ni KOHA JAVORE, niti POBJEDA, jer me crnogorske vlasti još uvek drže po crnim listama, kao antititoistu, a moguće i kao muslimana, iako znaju sasvim dobro da nisam musliman.

Posle oslobođenja Ulcinja 26. novembra 1944. godine od italo-albansko-nemačkih fašističkih okupatora, krvlju najbolih sinova ovoga grada, koji – i kad su vaskrsli iz groba (!) – nastavili su borbu sa okupatorima za oslobođenje svog Ulcinja, nadležni organi narodne vlasti su dali ulicama Ulcinja imena ovih sinova.

Razularenom demokratijom poslednjih decenija, koja je obuhvatila svu eks-Jugoslaviju, uzurpirali su vast u Ulcinju albanski ekstremni nacionalisti, rasisti i fašisti, pa su ova imena ulica smenili imenima njihovih “heroja”, osvedočenih narodnih neprijatelja, njihovih fašista i kriminalaca.

Evo da ih uzmemo u analizu jedno po jedno:

1. Obalu Ulcinja, zvana “Boris Kidrič” – nazvali su je na albanskom jeziku “Detarët e Ulqinit” – što znači “Ulcinjski moreplovci”. Zašto? Oni pretendiraju da su ulcinjski moreplovci bili isključivo Albanci, ili bar većina. A znaju sasvim dobro da su turski okupatori dovodili u Albaniju svoje mornare da obučavaju Albance pomorskom zanatu, jer do tada nisu znali ni da plivaju. U Ulcinj ih nisu dovodili, jer su tu bili crnogorski moreplovci, pa su od njih ovi Albanci naučili pomorski zanat, što nam dokazuje i njihova pomorska terminologija, kao i vlasništvo brodova. Zašto su ovi Albanci protiv Borisa Kidriča, slovenačkog sina i Narodnog heroja, istaknute društveno-političke ličnosti, bio je i presednik Slovenije? Zato što se borio za oslobođenje Jugoslavije (Ulcinja) i Albanije od nazi-fašističkih okupatora?!!!

2. Glavnu ulicu grada “26. Novembar” – nazvali su “Hafiz Ali Ulqinaku”. 26. Novembar je praznik svih Ulcinjana, Dan oslobođenja grada od vekovnih turskih okupatora i od nazi-fašističkih za vreme DSR. A Hafiz Ali Ulqinaku ko je? Pre svega on nije Ulcinjanin. Njegov ded, kao katolik, sišao je sa dva sina iz Dukađina (severna Albanija) sa prezimenom Ðoka. Mlađi sin je sačuvao katoličanstvo, dok se stariji muslimanizirao. Od muslimaniziranog potiče Ali Ðoka, koji se 1880. iselio iz Ulcinja kao Turčin, završio srednju versku školu u Skadar i posvetio se turciziranju Albanaca, za što je napisao i nekakav rečnik tursko-albanskog i albansko-turskog jezika, koji nije uspeo da objavi, ne samo zato što nema nikakvu vrednost, već i zato što se u međuvremenu i Albanija oslobodi od turskog ropstva, pa su Turci digli ruke od njenog turciziranja. Albanci su ga nazvali ULQINAKU, da bi ovako naglasili da je “iz Ulcinja”, a Ulcinj “albanski”! Oni su zato i naduli njegov rečnik, tobože ima nekakvu leksičku vrednost, da bi preko toga “dokazali” da je Ulcinj njihov, albanski. Ali Ðoka nije odigrao nikakvu ulogu u istoriji Ulcinja. A u istoriji albanskog naroda, kao osoba koja se iselila iz Ulcinja i radila za turciziranje Albanaca, on je negativna ličnost. Prema tome nije dostojan ne da se njegovo ime da glavnoj ulici grada, već ni najneznatnoj uličici.

3. Ulicu “Ćazim Resulbegović” – promenili su u “Ymer Prizreni”. Ćazim Resulbegović je Ulcinjanin, istaknuti borac partizanskih jedinica NOB-a jugoslovenskih naroda, koga je streljao albanski fašista Cafo Beg. Ymer Prizreni je albanski poturica, koji se borio na strani turskog okupatora protiv oslobođenja Ulcinja! Kako je moguće da se jednom takvom neprijatelju Ulcinja da ime bilo koje ulice ovog grada?!

4. Ulica br. 1 – nazvana je “Cafo Beg”. Albanski fašista Mustafa Alibegu, zvani Cafo-beg, od prvog dana okupacije stavio se u službi italijanskih i nemačkih okupatora, pa ga Hitler imenovao i za regenta Albanije. On je žario i palio po Ulcinju i huškao Albance ovog kraja protiv crnogorskog naroda. On je autor streljanja mnogih Crnogoraca Ulcinja, pa i Albanaca Albanije. Na vrh te ulice nalazi se i kuća Mila Ćetkovića, streljan i vaskrsnuo iz groba da nastavi borbu protiv ovog fašiste, čije se ime slavi pred njegovim nosom – sada, u njegove stare dane, kad je nemoćan da opet ustane iz groba svoje starosti. Ovo je očiti bezobrazluk ovih Albanaca, flagranti izazov, koji imenom Cafo-bega provociraju i dokazuju da su i sami fašisti. Kako rekosmo, Cafo-beg je bio i regent Albanije, ali njegovo ime Albanci dan-danas nisu dali tamo, u Albaniji, nijednoj uličici. Naprotiv, posle oslobođenja Albanije, on je tamo bio i u zatvor kao saradnik okupatora, pa je i umro žigosan kao neprijatelj albanskog naroda. Kako je moguće da sav albanski narod bude protiv fašizma, dok albanska dijaspora u Ulcinju je za fašizam?!

5. Ulica “Ivan Milutinović” – nazvana je “Mujo Ulqinaku”. Narodnog hertoja Ivana Milutinovića poznaje čitava Jugoslavija kao svog vrlog sina, koji se borio u partizanske redove ne samo za oslobođenje Jugoslavije, već i Albanije. Mustafa-Mujo Cakuli(s) je Grk iz Ulcinja, koji se herojski borio u Drač albanski protiv italijanskih fašističkih okupatora, pa ga Komunistička partija Albanije proglasila i za Narodnog heroja. I njega Albanci nazivaju ULQINAKU sa političkom tendencijom, pa ga još i drže za Albanca, jer Albanci kova ovih, koji su stavili ova imena ulicama Ulcinja, ne mogu ni zamisliti da se ma koji nealbanac može boriti, liti krv i položiti svoj život za Albaniju i albanski narod, pošto za sve ljude na svetu misle da su kao oni. U Ulcinju još uvek žive rođaci ovog Grka. Svi se oni nazivaju Cakuli(s). Kad bi uzeli smelost da se izjave za Grke, Albanci bi odmah skinuli ulici ime “Mujo Ulqinaku”, kao što su to učinili sa imenom ulice “Ćazim Resulbegović”, čim se jedan rođak ovoga usudio da javno izjavi da nije Albanac, već Crnogorac. Kakav drugi smisao ima skidanje imena ulice “Ćazim Resulbegović” i, u isto vreme, imenovanje ulice Ulcinja imenom suborca ovog Ćazima, imenom “Mujo Ulqinaku”?!

6. Bulevard “Maršal Tito” – nazvali su “Gjergj Kastrioti-Skënderbeu”. Nemamo ništa protiv toga što su skinuli ulici ime izdajnika stvari jugoslovenskih naroda, niti zato što su stavili toj ulici ime albanskog nacionalnog heroja, ne zato što je ovaj bio po nacionalnosti Sloven (Srbo-Makedonac), već i zato što se on, boreći se protiv turskih okupatora, borio i za slobodu Ulcinja. Preko svega, njegov sin Jovan nam je zet. A zet nam je bio i njegov otac Jovan. Sigurno da albanski fašisti Ulcinja ne znaju ovo. Oni su nazvali ulicu “Skënderbeu” misleći za njega da je bio Albanac. Tamo, u Albaniji, pošto se uveriše da Skenderbeg nije Albanac, već Srbin, govori se otvoreno da mu skinu spomenik sa centra Tirane i svaki trag njegovog imena. Nema sumnje da će i njihove ucinjske kolege skinuti ime Skenderbega ulici, ali Ulcinjani to ne treba da im dozvole.

7. Bulevardu “Bratstvo i jedinstvo” – stavili su ime “Vëllazërit Frashëri”, misleći da su ova braća Albanci. Ja sam dokazao da su braća Frasheri po nacionalnom poreklu Vlasi. Oni su zaslužni za albanski narod, ali ne i za Ulcinj. Prema tome njihovo ime nema razloga da se stavi nijednoj ulici grada.

8. Ulici “Ðuro Ðakonović” – stavili su ime “Mehmet Gjuli”. Ðuro Ðakonović je jedan od glavnih rodoljuba Ulcinja, koji se od prvog dana rata ujedinio sa Narodno-oslobodilačkom borbom naroda Jugoslavije i rukovodio borbom Ulcinjana za oslobođenje od fašističkih okupatora; dok je Mehmet Ðul turski robovlasnik, istaknuti neprijatelj Ulcinja i čitave Crne Gore, pa i albanskog naroda, koji je nastavio da se bori protiv crnogorskog i albanskog naroda i posle oslobođenja Ulcinja. Albanizirajući mu prezime u GJULI, albanski rasisti misle da su i njega albanizirali i, kao takvog, iako je mrtav, hoće da ga upotrebe protiv crnogorskog naroda. I da je ma koja ulica Ulcinja imala njegovo ime, ne samo Crnogorci, već i sami Albanci, trebali bi da traže skidanje tog imena, a ne da skinu ime Ðura Ðakonovića, samo i samo zato što nije Albanac. Ili su mu skinuli ime zato što se borio protiv fašiste Cafo-bega?! “Muslimanska” imena, pa i Turaka i robovlasnika, potrebna su ovim Albancima da bi prikazali Ulcinj kao muslimanski grad, pretendirajući da su svi muslimani Albanci.

9. Ulicu od Crvenog krsta do Nove benzinske pumpe nazvali su “Don Simon Filipaj”. Ovog Dona ne samo da ne poznaju njegovi Albanci, već ga ne poznaju ni Ulcinjani. Ne za Ulcinj, već ni za Albance on nije učinio ništa. Ako je preveo BIBLIJU na albanski jezik, nije učinio ništa posebnog, utoliko više što je ona prevedena od pre jednog veka. Crnogorac iz Vrake (Skadar) Zarija Brajović je preveo Albancima Njegošev GORSKI VIJENAC, pa mu ni ime ne spominju ovi Albanci nigde, kamoli da daju i kojoj ulici tamo njegovo ime. Crnogorac Miladin Popović je u toku rata učinio za Albance i Albaniju ono što se nije usudio da učini niko od njih, pa dan-danas oni nisu dali njegovo ime ni najmanjem sokaku. Drugi Crnogorac, akademik, prof. dr Kaplan Burović je poklonio albanskoj kulturi remek delo njihove proze, Jevanđele njihovog patriotizma, pa se i borio za slobodu i demokratiju Albanije kao niko drugi i istakao kao najveći savremeni albanolog: i pored toga, ne samo što nisu dali negovo ime ni najbeznačajnijem ćorsokaku, već mu i brišu ime gde god su to napisali nekad misleći za njega da je Albanac! Ime don Simona Filipaj po ničemu ne zaslužuje da se stavi nijednoj ulici Ulcinja.

10. Ulici “Mirko Srzentić”, istaknuti Ulcinjanin u bordi za slobodu i demokratiju još pre DSR – dali su ime “Rruga e Kosovës”, podrazumevajući pod ovim Kosovskim putem put albanskih terorista, koji otcepiše Kosovo od svoje matice Srbije. Je li moguće da su crnogorske vlasti te koje su potpisale ovo?! Mi znamo da su ove “crnogorske” vlasti priznale nezavisno Kosovo, ali ne znamo da su priznale i “Nezavisni Ulcinj”!!! Napominjemo im da su Albanci i preko medija razglasili da se granice njihove Ve-e-elike Albanije prostiru do samog Cetinja. Objavili su i mapu te Albanije, dok u Ulcinj viju i njihovu nacionalističku zastavu, pa su nam podigli i spomen-ploče gde pišu da su ove teritorije “albanske”, pa su sred Ulcinja podigli i spomenik albanskim teroristima Kosova, a preko svih medija govore otvoreno i pišu crno na belo da su Crnogorci “okupatori” ovih krajeva, da je Crna Gora “ugrabila” Ulcinj Albaniji!

11. Ulici “Nikola Ðakonović”, jedan od glavnih organizatora 13-julskog ustanka u Ulcinju i Ulcinjskog partizanskog odreda, koji je oslobodio Ulcinj 11. septembra 1943. godine – dali su ime “28 dhjetori”. Momentalno za ovo nemam verodostojnih podataka.

12. Ulici “Boško Strugar”, istaknuti borac partizanskih jedinica i posebno zaslužna ličnost Ulcinja – dali su ime “Nënë Tereza”, pretendirajući da je Majka Tereza njihova, Albanka. Danas ceo svet zna da je ona bila Vlahinja i da ju je svetski afirmirala Indija. Znači, po ničemu ne pripada Albancima, sem po teroru, koji su oni vršili nad njom, njenom majkom i sestrama.

13. Polovini ulice “Boško Strugar” od strane pumpe do mosta na Port Mileni – dali su ime “Teuta”, pretendirajući da su genealoški sledbenici Ilira. Nauka je dokazala da Albanci sa Ilirima nemaju ništa zajedničkog, pa bi crnogorske vlasti učinile dobro ne samo za svoj narod (Ako ga imaju!), već i za albanski narod, da ne podržavaju indoktriniranje Albanaca njihovom falsifikovanom istorijom, koja ih napaja šovinizmom i rasizmom prema susednim narodima, a u konkretnom slučaju prema Crnogorcima.

14. Put od mosta na Port Mileni do borove šume na plaži nazvali su “Gjon Buzuku”, pretendirajući i za njega da je Albanac. Mi nemamo ništa protiv toga da se ta ulica nazove tako, ali Albanci treba da se osveste da je pop Ivan Buzuk bio Sloven-Hrvat i da su oni, Albanci, preko dela ovog Slovena, imali veliku korsit za očuvanje njihovog jezika, pa i za angažovanje u borbi protiv islamiziranja i ujedinjenja sa turskim okupatorom.

15. Put od raskrsnice za selo Štoj do ostrva Ada – nazvali su “Rruga e Shtojit” – “Štojski put”, što odgovara geografskoj istini. Treba samo da se to napiše na službenom jeziku Crne Gore, a ne na jeziku albanskih emigranata.

16. Put od magistrale kroz naselje Rudo – nazvali su “Rruga e Rudajve”. U vezi ovoga nedostaju mi verodostojni podaci, ali mi je poznato da u Ulcinju postoji porodica RUDOVIĆ, pa mislim da moguće imamo albaniziranje u Rudaj.

17. Trg u Vladimiru – nazvali su “Gjergj Kastrioti-Skënderbeu”. Vidite Br. 6.

18. Put od kuće Salaj, na ulazu u Vladimir, do kuće Džuretaj, prema selu Sukobina – nazvali su “Rruga e Shkodrës”–“Skadarski put”. Logičnije bi bilo da se nazove Sukobinski put. Vidi se jasno da ovi Albanci hoće svugde i svačim da evociraju njihovu Albaniju i sve što je albansko, brišući sve što je crnogorsko.

19. Put od raskrsnice do Solane – nazvali su “Rruga e kripores”–“Solanski put”. Geografski je logično, ma da ima mogućnosti da se nazove nekim prikladnijim imenom.

20. Ulicu “Narodni front”, sred grada – nazvali su “Kadi Hysen Mujali”. Ovaj turski kadija nije poznat u Ulcinju po ničemu dobrom, ni za Crnogorce, niti za Albance, a sama činjenica što je dostigao položaj kadije (setite se izreke: kadija te tuži – kadija ti sudi!) svedoči nam da je bio u službi turskih okupatora.

21. Ulicu od stare benzinske pumpe do raskrsnice za selo Zoganje – nazvali su “28 Nëntori”. Ovo je dan proglašenja Albanije za nezavisnu državu, prihvaćen kao nacionalni praznik Albanije i afirmiran kao nacionalistički praznik Albanaca. Pošto su ovi albanski došljaci u Ulcinju protiv svega crnogorskog, ne samo nacionalističkog, već i nacionalnog, onda nemaju kako da i meštani, Crnogorci, ne budu, ako ne i protiv nacionalno albanskog, bar protiv onoga što je nacionalističko albansko.

U Albaniji postoji ne crnogorska dijaspora, već crnogorska nacionalna manjina, koja bi trebala da ima više prava od albanske dijaspore u Crnoj Gori. Pogledajte, imaju li oni bilo i koji sokak imenom crnogorskog nacionalnog (ne nacionalističkog!) praznika?! U Albaniji crnogorska nacionalna manjina dan-danas nema ni bukvara na svom jeziku. I dok albanska dijaspora u Ulcinju i širom Crne Gore stavlja svoja nacionalistička imena ne samo ulicama gradova, već i samim gradovima, crnogorskoj nacionalnoj manjini u Albaniji se ne dozvoljava da stave ni svom detetu crnogorsko nacionalno ime! Oni Crnogorci, koji su uznastojali u Albaniji na svoje nacionalno ime, koji se nisu potčinili, odrani su u pravom smislu ove reči i do deset puta, pa su i osuđeni na smrt!

Ovi Albanci, koji su u Ulcinju za sve nacionalističko albansko, nisu samo protiv crnogorskog naroda, već su i protiv samog albanskog naroda, koji je preboleo svoje nacionalističko previranje i sada stremi k nečemu savremenijem, savršenijem i opštijem, što ih zbližava sa ostalim narodima Balkana i sveta, služeći ovako njihovom pretendiranju za emancipaciju, evropiziranje i integriranje. Kroz svu svoju istoriju, albanska dijaspora na Balkanu je igrala reaksionarnu ulogu u istoriji albanskog naroda, posebno u istoriji naroda na čijoj je teritoriji nastanjena. Tako i u istoriji Ulcinja.

Ovome treba da se stane na kraj. Ne samo Albanci Ulcinja, već čitave Crne Gore i svih drugih eks-jugoslovenskih republika, treba da se tretiraju po međunarodnom zakonu, onako kako se tretra svugde po svetu dijaspora, onako kako tretiraju ove Albance u Grčkoj, Italiji i svim drugim državama Evrope i sveta. U svim zemljama sveta dijaspora se integrira sa mesnim stanovništvom. Tako i albanska. Samo u eks-jugoslovenskim republikama ova dijaspora čini suprotno – integrira mesno stanovništvo u svoje redove i – posle toga…

Krajnje je vreme da se crnogorske vlasti urazume, ako ne misle da sutra priznaju i “Nezavisnost Ulcinja”, pa i drugih krajeva jadnog ostatka nekadašnje Crne Gore Vladimirovića!