Izum Nikole Tesle o korišćenju svemirske energije bez električnih vodova, eksperimentom je dokazao profesor nemačkog univerzitete – umesto nagrade usledila je kazna!

https://www.youtube.com/watch?v=tbran6FDwik

Šaljiva srpska izreka »Srbija do Tokija« više nije samo šala ŠTA VREDI AHILU TO SVE SVOJE JUNAŠTVO KAD POGIBE ZBOG SVOJE „USRANE“ AHILOVE PETE!!!

Samo šta nam to sada vredi što Srbija nekad junačka i velika beše kad sad Srbija nestaje zbog najobičnije stvari na svetu, što više umire nego što se radja u zemlji Srbiji- ŠTA VREDI AHILU TO SVE NJEGOVO JUNAŠTVO KAD POGIBE ZBOG SVOJE “USRANE” AHILOVE PETE!!! http://serbdom.webs.com/apps/forums/topics/show/3152123 O prastanovnicima Japana:Spis »Hitači Fudo-ki« na »mala vrata« potvrđuje teoriju o naseljavanju arijevaca – »strašnih varvara«. U zapisu koj igovori o 839.godini p.n.e. pominje se da su na pješčanoj obali u Akumiju poslije jedne oluje nađene trobride strele, što je inače bilospecifično oružje Skita, arijevskih SARBA. (i riječ skit je naš nazivza nomade, skitnice). To mjesto se nalazi na zapadnoj obali, gdje po tadašnjem mišljenju (8.vijek) nikada nije bilo varvara iz takozvanog naroda SERBISU ili ERBISU, kako ga spis imenuje. Preci starih Ainua bila su plemena (S)erbisu ili Erbisu, kako se danas imenuju. Jasno je da su u pitanju SARBI (SERBI-SU) koji su bili nosioci kultuređomon (jomon – preistorijski period u Japanu, od 14.000 do 400. godinep.n.e.). Samo ime JOMON (lomone, Jamioni) može se smisleno protumačiti JEDINO NA SRPSKOM JEZIKU. U pitanju je, kako DOKUMENTUJU BROJNI PRIMJERI IZ PALEOLINGVISTIKE, poimenčavanje zamjenica koje je bilo isto tako često kao poimenčavanje glagola, pa bi JAMIONI ili »Jomoni«značilo skup ili sraz zamjenica »JA«, »MI«, »ONI«. Ovo znači da su upitanju bili »varvari« koji su bili svjesni svoga ega (ja),kolektiviteta (mi), dok su svi ostali bili jednostavno – oni. Da nisu posjedovali takvu svijest, sigurno ne bi dospjeli do japanskih otoka(ostrva). ŠTA VREDI ANILU SVE TO JUNAŠTVO KAD POGIBE ZBOG USRANE Već usljed novih saznanja dobija i istorijski osnov.(Ovo ne treba da čudi jer svi Sloveni, dakle ogromna masa ljudi, su se prije slovenskog, nazivali srpskim imenom, do 6.vijeka naše ere. Tek poneki, kao baltički, lužički i balkanski Srbi su sačuvali ovo ime, što je označavalo brata, srodnika… Otuda masa srpskih toponima širom svijeta!) ………. Japanci pravoslavne vjere Ainu religija se zasnivala na obožavanju prirodnih fenomena. Vjerovali su dasve u prirodi sadrži »kamui« (božanski duh), sastavljen od najvažnijemajke zemlje (odnosno vatre), zatim planinskog »kamuija« (životinje) i»kamuija« mora (koji su predstavljali morska bića). Nisu imalisveštenike. Ainu su se molili bogovima prije jela, a božanstvu vatre upućivali su molitve u slučaju bolesti. Zanimljivo je da su neki pripadnici Ainu na sjeveru zemlje danas sljedbenici Japanske pravoslavne crkve, autonomne organizacije pod Moskovskom patrijaršijom koja je nastala zahvaljujući misionarskom radu Rusa koji je započeo u19.vijeku. …………. Iako su jedna od prvih asocijacija na Japan upravo ljudi žute kože s kosim očima,starosjedioci Zemlje izlazećeg sunca zapravo su bili… pa, ako ne bašbijelci (mišljenja istoričara su podijeljena), ono definitvno ljud isvjetlije puti od Japanaca. Riječ je o narodu Ainu, čiji su preci PRV INASELILI JAPAN i čija kultura datira od 1200 godine naše ere, ili kako kaže njihova legenda: »Ainu su ovdje živjeli stotinama hiljada godina prije nego što su došla djeca Sunca«. Čistokrvni Ainui su imali svjetliju kožu od etničkih Japanaca, dlakavija tijela i bili su visoki.Rani istraživači dovodili su ih u vezu s evropskim kavkaskim tipom, ali novija DNK istraživanja to nisu potvrdila. (I Deretić tvrdi da Srbinisu sa Kavkaza). Neki istoričari spekulišu da su Ainui potomci preistorijskih ljudi od kojih potiču i australijski domoroci, zbog izvjesne sličnosti u fizionomiji. Ainu narod govorio je ainujezikom i naseljavao Hokaido, Kurilska ostrva i veći dio otoka Sahalin.Ostrvo Hokaido oni su nazivali Ainu Mošir. Njihov najpoznatiji etnonim,Ainu, znači »čovjek«. Danas mnogi pripadnici naroda Ainu odbacuju ovajnaziv jer su mu Japanci dali omalovažavajući karakter i sebe vole danazivaju Utari, što na njihovom jeziku znači »drug«. Većina onih koji se deklarišu kao Ainu još uvijek žive u istom regionu, iako je tačan broj živih pripadnika ovog naroda nepoznat, što je posljedica etničkihnesuglasica u Japanu zbog kojih su ljudi sa Ainu korijenima krili svojidentitet, ali i konfuzije zbog pomiješanog nasljeđa. Naime, Japanci suvršili nasilnu asimilaciju naroda Ainu, ali su i oni sami inicirali mješovite brakove s Japancima, kako bi izbjegli diskriminaciju svojih potomoaka. Kao rezultat toga mnogi Ainui se ne mogu razlikovati od svojih japanskih susjeda. Ipak, u Japanu danas ima dosta manjih gradovana jugoistoku regije Hidaka gdje se još uvijek mogu vidjeti čistokrvni Ainui, poput mjesta Nibutani. Zvanično, populacija broji oko 25.000ljudi, dok se nezvanična brojka penje i do 200.000 duša. Ainu su bil ilovci i skupljači plodova. Njihova tradicionalna kuhinja sastojala seod kuvanog ili pečenog mesa medvjeda, lisice, jazavca i vola ili konja,a jeli su i ribu, perad, žitarice, povrće i razno bilje i korijenje.Muškarci su se pri jelu služili drvenim štapićima, dok su žene imaledrvene kašike. Danas postoji samo nekoliko Ainu restorana u Japanu,uglavnom u Tokiju i na Hokaidu. Nisu koristili namještaj već susjedili na podu koji je bio prekriven asurama, koje su, zakačene izmeđudrvenih stubova, koristili i za spavanje. Izgled im je bio specifičan:nakon određenog starosnog doba muškarci su prestajali da se briju ipuštali su bradu u brkove. I muškarci i žene su kosu sa strane sjeklido nivoa ramena, a pozadi je rezali polukružno. Žene su tetovirale usta shodno uzrastu, a ponekad i podlaktice. Tradicionalna Ainu odjeća ljetije bila ogrtač ispreden od unutrašnjih vlakana kore bresta, a zimi su nosili čarape i čizme napravljene od kože jelena i pseće i lososovekože. Oba pola rado su nosila minđuše izrađene od vinove loze. »Sumrak«civilizacije Ainu započeo je 1600. godine, kada su počeli da trguju sJapancima, etničkom zajednicom koja je držaja južnio dio Hokaida, ipostali uvozno zavisni. Godine 1868. japanska vlada donosi odluku oaneksiji Hokaida kako bi iskorištavala njegove prirodne resurse, a1899. donešen je akt o ASIMILACIJI NARODA AINU, što je poslužilo kao»zeleno svjetlo« za oduzimanje zemlje od Ainua. Ainu su tada automatskidobili japansko državljanstvo, čime je negirana pripadnost posebnojgrupi. BILI SU PRISILJENI DA UČE JAPANSKI JEZIK, pa čak i da djeci dajujapanska imena, kao i da se u potpunosti odreknu svoje religije iobičaja. SVE DO 1997. GODINE JAPANSKA VLADA NIJE PRIZNAVALAPOSTOJANJE MANJINSKIH ETNIČKIH GRUPA, A TEK 6.JUNA 2008. JAPAN IFORMALNO PRIZNAJE AINU KAO POSEBNU GRUPU STAROSJEDILACA. (Branislava Petrović, magazin Istorija, april 2010., uz manje korekcije teksta) Posle tri teške bitke, pali su pod japansku dominaciju (Battle o fKosyamain in 1457, the Battle of Syaksyain in 1669, and the Battle of Kunasiri-Menasi in 1789)   http://www.ainu-museum.or.jp/english/english.html http://d21c.com/zenegata/ainu18.html the Ainu’s were divided down into 3 groups: 1. Hokkaido Ainu 2. Kuril Ainu 3. Sakhalin Ainu there were some Ainu settlements as far as Kamchatka, but I guess theywere very few and far between and more closely associated with theKuril Ainu. -Historically, when not fighting the Japanese.. these Ainu groupsfrequently raided one another.. usually Sakhalin Ainu vs Hokkaido Ainu. -the Sakhalin Ainu inhabitted primarily the southern half of theIsland. the Nivkhs (Gilyaks) occupied the North..and the Nanai camerecently and lived in the central eastern areas. It would seem that theSakhalin Ainu had some conflicts with the Nanai, but were largel ytolerable as the 3 traded with each other. -It is also noted that the Sakhalin Ainu tended to have more Tungusic physical features than their Hokkaido counterparts. -Today there are virtually no Sakhalin and Kuril Ainu as they were allforced out and now live in Hokkaido and other areas of Japan. Howeveryou could still find „mixes“ in Russia, such as some one being aQuarter Ainu, quarter Nanai, half Russian, etc. The Ainu people originally did not have an alphabet.Therefore, they have orally transmitted literature such as tales,Iegends, experiences, and morals for everyday life from generation togeneration. “ Yukar“ are the tales of heroes. They are also called „yayerap,““sakorpe,“ or „haw“ in some areas. Yukar are called „hawki“ inSakhalin. The hero is an orphan boy called by various names, including“Poiyaunpe,“ „Pon-shinutapkaunkur,“ „Pon-otasamunkur,“ and „Yayresupo,“ depending on the area. The narrator of yukar sits at thefireside and recites the adventure stories of this boy all night,beating the fireside with a stick called „repni. “ In some stories, the heroes are men ; in others, they are gods whoseappearance resembles men. In a story in which heroes are gods, godswith such names as „Aeoynakamuy,“ „Ainurakkur“ and „Okikurmi“ descendfrom the heavens to the human world and experience various dramaticevents with man. In the lburi and Hidaka districts, such stories arecalled „oyna.“ However, in other areas, such stories are included in „kamuy yukar“ as described below
August 3, 2010 at 7:53 PM Flag Quote & Reply
Nebra Site Owner Posts: 277	Tradicionalna Ainu kultura se prilično razlikuje od japanske kulture.Muškarci se nakon određenog doba prestaju brijati te puštaju duge bradei brkove. I muškarci i žene režu kose sa strane do razine ramena, alistraga je režu u obliku polukruga. Za boju se koristila čađa na zdjeliobješenoj iznad goruće brezovine.Njihova tradicionalna odjeća se pravi od brijestove kore. Ima dugerukave koji dosežu sve do stopala, obmotana je oko tijela, i vezanapojasom od istog materijala. Žene nose donje rublje od japanskihtkanina. Zimi se nose životinjske kože, s čarapama od jelenje kože ičizmama napravljenim od pseće ili lososove kože. Oba spola volenaušnice, za koje se tvrdi da se u prošlosti pravila od vinove loze,isto kao i ogrlice zvane tamasay, koje njihove žene jako vole.Njihova tradicionalna kuhinja se sastoji od mesa medvjeda, lisice,vuka, jazavca, vola ili konja, as isto kao i ribe, ptica, prosa,povraća, bilja i korjenja. Nikada ne jedu sirovo meso ili ribu, nego gauvijek kuhaju ili peku.Njihova tradicionalna staništa su kolibe obložene trskom, bez ikakvihsoba i sa ognjištem u sredini. Nema dimnjaka nego jedino rupa u uglukrova; postoji jedan prozor na istočnoj strani te dva vrata. Kućaseoskog poglavara služi za skupštine kada se za to ukaže potreba.Umjesto stolica, Ainui sjede na podu pokrivenom s dva sloja pokrivača,jednim od rogoza, drugim od božura; kreveti su im od dasaka , madracevješaju između motki a koriste kožu kao pokrivače.Muškarci koriste štapiće za jelo; žene koriste drvene žlice. Ainukuhinja se ne konzumira van Ainu zajednca; postoji samo nekoliko Ainurestorana u Japanu, uglavnom u Tokyu i na Hokkaidu.ReligijaAinu su sljedbenici animizma, odnosno vjeruju da sve prirodne stvariunuatar sebe imaju u sebi kamuy (božanski duh). Postoji hijerarhijakamuya. Najvažniji je Baka ognjište (vatra), zatimkamuy planine(životinje), zatim kamuy more (morske životinje), a potom sve ostalo.Ainu nemaju profesionalnih svećenika. Seoski poglavica vodi svepotrebne vjerske ceremonije; one se svode na žrtve-ljevanice rižinogvina, molitve i nuđenje vrbenih izrezbarenih štapića bogovima. Ti seštapići nazivaju Inau (jednina) i nusa (množina). Stavljaju se na oltarzajedno s glavama ubijenih životinja. Ainu se zahvaljuju bogovima prijejedla i mole božanstvima za vrijeme požara i bolesti. Vjeruju kako sunjihovi duhovi besmrtni, te da će biti nagrađeni u zagrobnom životuuzdizanjem u kamuy mosir (Zemlju bogova).Dio Ainua na sjeveru su pripadnici Ruske pravoslavne crkve. Tko su Ainu? Ainu ljudi su ostatak naroda koji je naseljavao Japan prije dolaskažutih Japanaca. Oni su stvarna podloga priči o Srbiji do Tokija. Ainui su govorili jezikom koji vuče porijeklo od keltskih balkanskih jezika (Gailmathig). Došli su u japan kao krajnji ogranak velike seobe kelta preko Turske , Irana , Indije od 3000. do 1000. g.pr.Krista.
	August 3, 2010 at 8:09 PM Flag Quote & Reply
Nebra Site Owner Posts: 277	genetske analize *Sarbi 23http://www3.interscience.wiley.com/journal/110522929/abstracthttp://peggyhaines.com/AINURESOURCES.htm
	August 3, 2010 at 8:24 PM Flag Quote & Reply
Nebra Site Owner Posts: 277	Ceremonial sticks, SakhalinAlong with the inao, they are the most important ceremonial tools. They were used ti offer wine to the gods.Benedek Baráthosi Balogh’s drawings of amulets and idols made during his expedition in the Amur area, 1908Benedek Baráthosi Balogh made more than 300 drawings of amulets, idols,grave decorations and shamanic equipment among the eastern Tungus(mainly Olcha, Gold and Oroch) and on the basis of Tungus objectsstored in the museum of Khabarovsk1. Mudur2. Mudur3. Mudur4. Mudur5. Ataja6. AtajaSRODNE RECI AINU I SRPSKOG JEZIKA tooth of bear….medvefog bear skin collar..medvebõr sál. straw idol..szalma bálvány spoon…kanál paddle….lapátka bag….táska http://www.neprajz.hu/bbb/list.htm .
	August 3, 2010 at 9:01 PM Flag Quote & Reply
Nebra Site Owner Posts: 277	Several thousand years old, the Ainu language spoken in northern Japanwas dying out due to political pressure from the central government. Atthe end of the 20th century, this trend was reversed. While Ainu’sfuture is still not guaranteed because it isn’t taught in schools, theresurgence of interest is undeniable.According to historical sources, the Ainu people first settled thenorthern part of the Japanese archipelago. The inhabitants of theTohoku region (in the north of Honshu, the largest Japanese island)gradually had to abandon their language and culture starting in the14th century, due to pressure from the central government. But furthernorth, in Hokkaido, as well as in the southern part of Sakhalin Island(the north belonging to Russia) and in the more isolated Kuril Islands,they were able to preserve them until the islands were annexed by thenew Meiji government in 1869.http://portal.unesco.org/en/ev.php-URL_ID=41354&URL_DO=DO_TOPIC&URL_SECTION=201.htmltreba uporediti guslarski stil srpskih epskih pesama  i ainu epskih pesamaAinu epic songs, yukar, are performed as long monologues. The singerperforms the song entirely from memory, and, traditionally, in anon-formal setting such as a friend’s house or before the hearth at agathering. While somewhat casual, these epics are still more formalthan the short prayer songs mentioned earlier. Both men and womenrecite Ainu epics, though the vocal qualities of women are consideredpreferable to those of men. The epic songs are fairly rhythmic melodicchants. The voice of the singer usually fluctuates within words, andphrases and sentences are distinguished by the melody. Singers strivefor their audience to understand every word. The epic is unaccompaniedby musical instruments, though at times both the singer and thelistener might tap repni, or simple blocks of wood, against thehearth or the floor to help keep time and punctuate the epic. Certainpaintings also show these epics being performed lying down, with thesinger beating time on his or her abdomen with the hands, but thispractice has faded into obscurithttp://www.ainu-museum.or.jp/english/eng10.html http://www.pbs.org/wgbh/nova/hokkaido/resources.html
	August 3, 2010 at 9:21 PM Flag Quote & Reply

Otac Milos Vesin – Ljubav je jaca od svega 2/3

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=o-VjDZUfuZE#!

Полиција упала у СРС због паљења застава САД, ЕУ и НАТО!

Заменик председника српске радикалне странке Немања Шаровић саопштио је данас да је Више јавно тужилаштво у Београду покренуло поступак против њега и члана председничког колегијума СРС Александра Дражића због паљења застава САД, ЕУ и НАТО пакта на протесту одржаном 30. новембра прошле године поводом срамне ослобађајуће пресуде Рамушу Харадинају. Челници Српске радикалне оценили су тада да су ослобађајуће пресуде Харадинају, Готовини и Маркачу донете по диктату САД и водећих земаља ЕУ које амнестирањем свих оних који су чинили злочине над српским народом покушавају да амнестирају себе за злочине које су починили током бомбардовања Србије и злочин који чине промовисањем Косова и Метохије у независну шиптарску државу.

Шаровић је оценио да антисрпски режим у Београду на челу са Вучићем и Дачићем злочинце који су нас бомбардовали и који нам отимају део државне територије дочекује са црвеним тепихом и састаје се са њима у Бриселу и Вашингтону уз највише државне почасти док неистомишљенике у Србији прогања због политичког протеста исказаног паљењем застава  непријатеља Србије.

Припадници полиције јутрос су у централи СРС Шаровићу и Дражићу уручили позиве да 20. фебруара у просторијама МУП-а у Бул. Деспота Стефана буду саслушани у својству осумњичених због сумње да су извршили кривично дело „Повреде угледа стране државе или међународне организације“ из члана 175. Кривичног законика Републике Србије.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=paMQZx0op3g

SRPSKI VITEZ AKADEMIK BUROVIĆ – Povodom dekorisanja zlatnom medaljom SRPSKA KRUNA –

SRPSKI VITEZ AKADEMIK BUROVIĆ

– Povodom dekorisanja zlatnom medaljom SRPSKA KRUNA –

Srpska medija iz Srbije i njene dijaspore već su pisala da je akademiku, prof. dr Kaplanu Buroviću, na jubileju 620 godina od Kosovske bitke, a u spomen palin ratnicima, dodeljeno odlikovanje zlatna medalja SRPSKA KRUNA i proglašen za SRPSKOG VITEZA, sve u čast, dostojanstvo, viteštvo, slavu i vječnost imena srpskog. Tom prilikom je od Srpskog viteza i književnika Radovana Milića objavljena na portalu ŠTAJERSKE NOVICE.eu i njegova kratka biografija, ilustrovana sa dvije slike i faksimilom dotičnog dokumenta, što su prenela i mnoga druga medija.

Koliko znamo, do danas je ovo odlikovanje dodjeljeno presjedniku Ruske federacije Vladimiru Putinu, francuskom akademiku, generalu Pjer-Mari Galoa, zatim i nekim rijetkim Srbima, kao što su eks-rektor Universiteta u Prištini prof. dr Radivoje Papović, književnici Ðuro Milekić, Radovan Milić i drugi.

Ovo dekorisanje Akademik Burović je zaslužio od vremena. Kad su dekorisali književnika Radovana Milića, ovaj nije htio da primi to odlikovanje, izjavljujući: „Pa nisam ja zaslužio da se odlikujem prije Akademika Burovića!“

I stvarno, činjenica je neosporna da je Akademik Burović zaslužio ovu čast prije mnogih drugih, ne samo svojom herojskom borbom i samopožrtvovanjem par excellence za stvar srpskog naroda, kako se ono kaže – na bojnom polju, već i svojim značajnim stvaranjem, publicističkim, umjetničkim i naučnim, angažovanim od samog početka upravo u aktuelnu, goruću stvarnost Srbije, kao rijetko koje stvaranje ma koje druge ličnosti. On je djelovao ne samo perom, već i ličnim primjerom, ne samo u Srbiji (na KiM), već i u Hrvatskoj, Crnoj Gori i Makedoniji, gdje ga i prilikom osude sa strogim zatvorom, lično javni tužilac, priznaje za konstruktivnog građanina.

Po izlasku iz jugoslovenskog zatvora, na putu za SSSR, Akademik emigrira u Albaniju, gdje su ga prisilno zadržali u koncentracionom logoru jugoslovenske emigracije. Iako su albanske vlasti, pošto su im propali pokušaji da ga vrate Josipu Brozu Titu u zamjenu za svog izbeglog književnika, učinile sve da ga depersonaliziraju, deprimiraju i degenerišu (infiltrirali su mu i tuberkulozu!), Akademik Burović ne samo što je sačuvao sebe, već je radio kao niko drugi ni prije ni poslije njega da sačuva duševno, moralno i zdravstveno tu emigraciju.

Kako se već zna, Akademik Burović potiče iz jedne od najstarijih i najsjajnijih rodoljubivih srpskih plemićkih porodica Boke i Hercegovine, koja je dala svom i drugim narodima značajne ljude, vojvode, generale, admirale, više oficire, kapetane (vladare, gradonačelnike) Perasta i drugih gradova, guvernatore, visoka sveštena lica, senatore, akademike, naučnike, pjesnike i književnike, pale borce za slobodu, pa i dobrotvore svjetskog glasa. Sledeći pozitivne porodične i nacionalne primjere, on je često i ličnim istupima od vremena zašlužio da se nazove Srbinom prije svakog drugog Srbina, jer je svojom čaprom, deset puta na živo odranom, razorenom porodicom i masakriranom djecom, platio i pred cijelim svijetom dokazao da je SRBIN. Ne verujemo da je iko skuplje od njega platio to, pa ni oni, koji su za srpstvo položili svoje živote. I dok je on, tamo – u Albaniji, trpeo da ga na živo 10 puta uzastopno oderu (tražeći od njega da se odrekne srpskog imena i srpskog državljanstva), sred Beograda, pod svojom nacionalnom zastavom, pa i naoružani do zuba, odrekli su se srpstava i ministri i presednici, nijednom ni odrani, ni šamarani.

Evo vam samo jedan primjer iz njegovog života u zloglasnom zatvoru Albanije Burelji: Od prov dana Akademika Burovića su izolirali u zatvor. Nisu mu dozvoljavali ni da sazna jesu li mu djeca živa, kamoli i da primi od kuće i bilo koga parče hleba. Hrana zatvora je bila usmjerena da se osuđenici iscrpe i umru od gladi i bolesti, koje hronična glad prouzrokuje. Akademik je umirao od gladi na oči svih. Imao je više puta i krvoliptanje, padao u nesvest, a jednom prilikom je pretrpeo i kliničku smrt. Tada su vlasti htele da prošire zatvor, pa su pozvale zatvorenike da rade na tome, uz naplatu, bolju hranu i boli tretman. Kad je komandant zatvora pročitao ime Akademika na listi onih koji su predviđeni da rade, Akademik je uskliknuo:

-Skinite moje ime, jer nisam došao iz Jugoslavije da gradim zatvore u Albaniju! Dajte mi kramp pa ću ih srušiti i bez para !

Apsolutno niko drugi se nije usudio da sledi njegov primjer, iako su imali i pomoć od kuće, iako su od Narodne skupštine Albanije nekada proglašeni i za Narodnog heroja.

Po albanskim zatvorima je bilo mnogo Jugoslovena, pripadnici srpsko-crnogorske i makedonste nacionalne manjine u Albaniji, ali i političkih emigrana. Niko od njih nije branio čast i dostojanstvo Jugoslovena kao Akademik Burović. Sami su ga Albanci, pa i njegovi neprijatelji, pa i pretstavnici vlasti, proglasili za MANDELU ALBANIJE. Po izlasku iz zatvora proglasiće ga i za MANDELU BALKANA.

Srpsko-Crnogorski manjinci Albanije proglasili su ga za svog POČASNOG ČLANA udruženja i gorde se, ponose se s njim kao sa nijednim drugim živim Srbinom, jer je doprinio i njima kao niko drugi od jugoslovenskih emigranata u Albaniji. Oni su i javno priznali da je Akademik Burović doprinio očuvanju njihove nacionalne svijesti, gordosti i ponosa kao i koliko niko drugi.

Kao publicista, on je desetinama svojih knjiga na srpskom i stranim jezicima branio čast i dostojanstvo srpskog naroda, istinu o Srbima i Srbiji, njena iskonska i aktuelna prava, istorijska i etnička, smjelo demaskirajući laži i klevete, dokumentima i činjenicama raskrinkavajući svakojake falsifikate unutrašnjih i spoljašnjih neprijatelja srpskog naroda. Njima je on digao na noge ne samo srpski narod u Srbiji i dijaspori, već i sve narode Balkana, Evrope i svijeta, sve poštene ljude, koji znaju čitati i razumjeti ono što čitaju, koji razlikuju istinu od laži. Iako sputavam od unutrašnjih i spoljašnjih neprijatelja srpskog naroda, iako sabotiran i zabranjen (Do danas mu niko nije objavio nijedno djelo!), hapšen i na živo odran da bi ga primorali da ćuti, kažnjen doživotnim zatvorom, pa i smrću, on je i okovan u gvožđe i beton najmonstruoznijeg zatvora na svijetu – BURELJ, kliknuo kao što nije niko kliknuo do danas ni slobodan i do zuba naoružan:

PIČKA VAM MATERINA ALBANSKA SOCIJAL-FAŠISTIČKA I ŠOVINISTIČKA BAGRO !

MIČITE RUKE SA KOSOVA, JER JE BILO I JESTE NAŠE !

Treba znati da su godinu-dvije prije, sred Beograda, srpski akademici (i heroji!) dali Albancima tapiju Kosmeta.

U zatvor Idrizovo (Makedonija), zatim i u zatvor Burelji, kažnjen na 43 godina, on je neprekidno pisao, pravio knjige džepnog formata i kroz sportelj ćelija dodavao te knjige osuđenicima, da bi ih osvijestio i mobilizirao u borbi za slobodu i demokratiju. Tako je on u zatvor Burelji „objavio“ nekoliko desetina knjiga. Neverovatno, ali je istina, on je objavio iz zatvorske ćelije i bez navodnika. Njegov disidentni sonet DOĆI ĆU!, koji su od vremena osuđenici naučili napamet iz njegovih knjiga, godine 1987. objavljen je i na stranicama glavnog organa Saveza književnika Albanije NËNTORI. Primjer ovaj bez presedana u istoriji zatvora, posebno istočnih zemalja. Razumije se, sonet je objavljen imenom jednog provladinog pjesnika, kome je data i godišnja nagrada časopisa za to djelo.

I njegova književna djela, pjesme, poeme, pripovijetke, novele, romani, impenjirana su u brazdi gorućih životnih problema srpskog naroda. Počev od poeme BOJANA (Dubrovnik 1952, kojom se afirmirao kao disident Br. 1 u svijetu!), preko famoznog romana IZDAJA (Tirana 1965), pa sve do zbirke pjesama i poema 60 GODINA DISIDENCIJE, objavljena prije neki mjesec, Akademik Burović se svim svojim bićem zauzeo i posvetio borbi za slobodu i demokratiju srpskog naroda, za njegovu socijalnu pravdu, za naučno dokazanu istinu i svoja nacionalna prava.

Pomenuti roman, misleći za Akademika da je Albanac i njihove gore list, Albanci su proglasili za chef-d’oeuvre njihove proze svih vremena. Do sada su ga objavili pet puta u oko 200.000 hiljada primjeraka, pa su ga uneli i u službeni Program Ministarstva prosvijete za škole svih kategorija i universitet. Naravno, kad su saznali da nije Albanac, izbacili su ga iz programa, nastojali da mu poreknu vrijednost, i – pošto u tome nisu uspjeli – traže po grobovima autora, kome će ga pripisati, jer je i Adem Demači odbio da se izjavi za autora.

Iako poreknut i sataniziran, kako možete vidjeti, Akademija nauka i umjetnosti u Prištini, prije koji mjesec, unela je Akademika u svoju enciklopediju KOSOVO, i to – kao jednog od glavnih autora, koji su stvorili savremenu albansku književnost Kosmeta, što nisu učinili i sa Čedom Vukovićem i Ćamilom Sijarićem, koji su u tom poslu prethodili Kaplanu. Zabranjen od jugoslovenskih i albanskih vlasti, ovaj se roman preštampava od ličnih prijatelja Akademika, pa ga i nastavnici obrađuju sa učenicima ilegalno. Do skora su za ovo hapšeni i isprebijani, pa i kažnjeni sa nekoliko hiljada godina zatvora. Sada primjenjuju druge mjere, „demokratske“.

I dok srpsko-crnogorske i makedonske vlasti drže u programe škola na albanski jezik albanske autore kao Ismail Kadare, koji je indoktrinirao i indoktrinira albansku djecu šovinizmom i rasizmom protiv srpsko-crnogorskog i makedonskog naroda, Akademik Burović, koji je vaspitavao tu djecu naučnom istinom i u savremenom, najzdravijem demokratskom duhu bratstva i jedinstva, još uvek je zabranjen. Tako njega, sa jedne strane persekutiraju i proganjaju albanski Enverovci i rasisti, a sa druge strane ga persekutiraju i proganjaju jugoslovenski Titoisti i svakakvi vjerski fundamentalisti.

Ne manje značajno je i njegovo naučno stvaranje. Upravo zbog ovog naučnog stvaranja ga Albanci najviše i zlostavljaju, urliču protiv njega i proganjaju ga, sataniziraju ga kao što do danas još nisu satanizirali nikoga ni od svojih niti od stranih naučnika.

Akademik Burović je balkanolog. On se afirmirao kao najveći savremeni albanolog na svijetu, posebno njegovim albanološkim tezama, kojima je minirao zgradu falsifikovane albanologije od temelja. Dokumentima, činjenicama i strogo naučnim argumentima on je nedvosmisljeno dokazao da Albanci nisu ni u samoj Albaniji autohtoni, ni Pelazgi, pa ni Iliri. Njegova naučna otkrića iz oblasti filologije (fonetike, morfologije, etimologije, leksikologije) i istorije, etnologije i sociologije, od vremena su uneli u svoja predavanja profesori universiteta u Tirani. Pa i Akademija nauka Albanije, iako je Akademik bio u zatvor, unela ih je u svoju enciklopediju (FJALORI ENCIKLOPEDIK SHQIPTAR, Tirana 1985), naravno bez njegovog imena. Neka od njegovih naučnih otkrića ne tiču se samo albanskog jezika, već i svih drugih jezika na svijetu. Koliko za primjer spominjemo zakon o promjeni dužine samoglasnika naglašenog sloga prilikom flekcije reči. Bezbrojne su etimologije svijetskih i albanskih naučnika koje je Akademik Burović oborio i zamjenio svojim. Još 1954. godine on se suprotstavio i Titovim i Stalinovim sociolozima u vezi determinacije društva i društvenog uređenja. Od kad je izašao iz albanskog zatvora on čini značajne primjedbe i eks-jugoslovenskim akademicima u vezi mnogih njihovih stavova o akutuelnim problemima. Pošto su ga uveli u svijetskoj WIKIPEDIJI, Srbi su ga unelu u svoj bibliografski leksikon SRBI U SVETU i pozvali ga na naučnom skupu Matice srpske, održan 2012. u Beogradu, gdje je Akademik održao jedno značajno predavanje o jednom od najaktuelnijih problema Srbije. Crnogorci ga uvode u svoj LEKSIKON CRNOGORSKE KULTURE (spominju ga tamo i kao albanologa), a Makedonska akademija nauka i umjetnosti ga uvodi i u svoju ENCIKLOPEDIJU. SANU ga još nije primila u svoje redove, jer za to još nisu dali svoj blagoslov Tito i Aleksandar Ranković.

Iako sabotiran i sataniziran, persekutiran i proganjan, Akademik Burović je do sada objavio privatno 120 knjiga, koje – iako puni 80-tu godinu i bolestan je – nosi na svoja leđa od države do države, od grada do grada, od ulice do ulice i od praga do prada, pa ih razdaje na poklon. Niko mu od Srba još nije objavio ni jednu jedinu knjigu. Niko mu nije sponsorizirao ni jednu jedinu brošuru. A mnogi od njih su se angažovali u redove jugoslovenske mafije, pa i u redove albanske mafije, da mu svim sredstvima i na sve moguće načine sabotiraju stvaranje. Već je objavljena knjiga SVETSKI RAT PROTIV JEDNOG ČOVEKA – Akademik Burović disident Br. 1 od pomenutog Radovana Milića. Preko svog ministra za Dijasporu Srđana Srećkovića, srpske su mu se vlasti izvinule i pozvale ga da se vrati u Beograd, gde se Akademik diplomirao pri XV Beogradskoj gimnaziji na Lekinom Brdu, ali su zaboravili da ga skinu iz crne liste. Izvinuli su mu se javno za sve zločine koje su učinili nad njegovom glavom i glavama njegove djece presjednik Albanije Sali Berisha i šef Socijalističke partije Fatos Nano, ali su i oni zaboravili da ga skinu sa crne liste, pa mu zato, sred Tirane, još uvijek spaljuju knjige i urliču (ne samo huligani, već i akademici !) da je najveća greška Envera Hodže što ga nije fizički likvidirao. Na Universitetu u Prištini, albanski profesori i studenti demostrirali su protiv njegovog puštanja iz zatvora, vjerujemo najmonstruoznija demostracija na svijetu.

Svojom borbom za slobodu i demokratiju, svojim publicističkim, književnim i naučnim stvaranjem, Akademik Burović je doprinio kao i koliko niko drugi za afirmiranje srpskog naroda u svijetu kao jedan od rijetkih naroda sadašnjice, koji nit radi i niti misli o zlu drugim narodima, pa je sledstveno ne samo nacionalnim manjinama u Srbiji, već i dijasporama (emigrantima, među njima i Albancima!) priznao i ostvario ista prava koja uživaju i sami Srbi, dan-danas bez presedana u istoriji ma kojeg drugog naroda. Najboli sinovi srpskog naroda, a među njima posebno Akademik Burović, borili su se rame uz rame sa albanskim narodom za slobodu i demokratiju, ističući se i kao heroji, a priznati kao takvi i od samog albanskog naroda, koji je Srbina Skenderbega proglasio i za svog nacionalnog heroja. Srpski su sinovi udarili i temelje albanskoj pismenosti, albanskoj literaturi, kulturi i nauci. Lično Akademik Burović im je poklonio chef-d’oeuvre njihove proze, unio u albansku literaturu disidenciju i mnoge teme, obogatio im je prozodiju i leksik, pa je udario i temelje za rekonstrukciju čitave zgrade njihove albanologije, njihove istorije.

Aktuelno Akademik Burović je svojim stvaranjem na vrhu svetske javnosti. Sva medija bruje o njemu i njegovom stvaranju, jer on nije više samo srpska ličnost, Srpski vitez, već i svjetska ličnost i svjetski vitez. On ne pripada više samo Srbima. Cio ga svijet poznaje i priznaje ne samo kao MANDELU BALKAMA, kao heroja i genija, rušioca lažnih idola i branioca potlačenih, poniženih i uvređenih, već i kao velikog književnika, disidenta i naučnika, preko svega i kao martira, mučenika. Neki su ga proglasili i za sveca, za Isusa Hrista, pa i za Boga. I Srbi i stranci, pa i Albanci, pjevali su mu i pjevaju pjesme i poeme, ode i slavospjeve. O njemu i njegovoj borbi za slobodu i demokratiju, o njegovom stvaranju do danas su objavili oko 150 knjiga, oko 100 studija i intervjua, preko 1.000 članaka, recenzija i komentara. Aktuelno on je najviše komentirani književnik i naučnik, ne samo kod nas, već i u inostranstvo, posebno među Albancima, iako se permanentno persekutira i cenzuriše od mafija na vlasti.

Njegovo proglašenje za Srpskog viteza dokazuje da se srpski narod budi, stavlja u pokret, da se više ne slaže sa persekutiranjem akademika, prof. dr Kaplana Burovića od postojećih vlasti, koje – u ime demokratije – nastavljaju sa svojim titoističkim crnim listama. U očekivanju smo narednih još većih odlikovanja i priznanja, koja je ovaj borac za istinu, slobodu i demokratiju, ovaj veliki književnik i disidenta, ovaj veliki naučnik i SRBIN, kao rijetko ko, od vremena zaslužio.

Ivan LOVRENČIĆ