Ko je Veljko Milković?
Velljko Milković je poreklom iz Subotice, grada iz kojeg slušajno potičem i ja odnosno urednik Glasa Dijaspore ali to je samo mala sporedna stvar koja liči na mali kuriozitet. O glavnoj stvari, genijalnom pronalazaču biće tek reči:
O VELJKU MILKOVIĆU
– zvanična biografija –
Njegova geometrija bila je toliko iznad njegovog vremena da su je samo nekoliko ljudi u državi razumeli. To će se desiti i Njutnu; to će se desiti svim velikim ljudima. Treba da njihovo stoljeće trči za njima da bi ih dostiglo. – Ser Tomas o Rene Dekartu 1765. godine
Veljko Milković rođen je 1949. godine u Subotici (Srbija) i od 1952. godine živi u Novom Sadu (Srbija) gde se školovao i studirao istoriju. Pored zanimanja za prošlost, bavi se istraživanjem, pronalazaštvom, inovacijama, izučavanjem istorije pronalazaka, futurističkim projektima, pisanjem, itd. Poseduje oko 110 pronalazaka, od toga 36 objavljenih pronalazaka od kojih su neki u višegodišnjoj primeni i u ovom momentu poseduje 23 odobrena patenata. Napisao je 12 knjiga koje su prevedene na više svetskih jezika i na osnovu kojih je do sada snimljeno nekoliko igrano-dokumentarnih filmova. Na osnovu njegov rada, istraživanja i knjiga koje napisao, urađeno je više naučnih radova kao i seminarskih, diplomskih i magistarskih radova. Takođe za svoj višedecenijski rad dobio je brojna priznanja u zemlji i inostranstvu između ostalog i dva zvanja akademika 2006. godine. Dvostepeni mehanički oscilator – pronalazak Veljka Milkovića – ujedno je 2006. godine proglašen i za jednu od 100 najboljih energetskih tehnologija u svetu od strane New Energy Congress (SAD).
Idejni je tvorac samogrejne ekološke kuće i većeg broja ekoloških inovacija koje se nalaze u višegodisnjoj primeni. Po njegovim nacrtima izgrađeno je više takvih ekoloških kuća u Novom Sadu, Somboru, Zaječaru, Ljigu… Učestvovao je na 30-ak naučnih skupova iz oblasti energetike i ekologije, a takođe je sudelovao u više naučno-istraživačkih projekata.
Predsednik je Sekcije za ekološke inovacije i idejni tvorac „Izložbe ekoloških inovacija“, pri Društvu VRELO iz Novog Sada i član je Društva za popularizaciju nauke – Novi Sad kao i osnivač i član Udruženja naučnih istraživača iz Novog Sada. 2006. godine postaje počasni član Ars akademie iz Novog Sada.
Kao pronalazač nagrađivan u zemlji i inostranstvu, a između ostalog, 2002. godine za izuzetan doprinos i inovacije u oblasti ekologije i energetike primio je „Novembarsku povelju grada Novog Sada“ kao i 2002. godine zlatnu medalju Novosadskog sajma za pronalazak – ručnu pumpu za vodu s klatnom. Od 2006. godine postaje akademik Srpske akademije inovacionih nauka iz Beograda u svojstvu dopisnog člana, a iste godine i akademik pri Akademiji izumitelja Srbije – SAIN iz Beograda u svojstvu redovnog člana.
Veliki je poznavalac Petrovaradinske tvrđave; sve od 1960. godine intezivno je istražuje, a 1965. godine uspeva da dešifruje znake za orijentaciju na raskršćima i time otkriva pravilnosti u podzemnom lavirintu kroz „strelaste“, „Y“ i „čekic T“ raskrsnice. Takvim pristupom uspeva u bržem i bezbednijem pretraživanju dubokog, 20 km dugog podzemlja utvrđenog Petrovaradina.
Građevinski i ekološki projekti inspirisani Petrovaradinskom tvrđavom nalaze se u primeni: Samogrejna ekoloska kuća, Gljivarnik, staklenik i plastenik sa reflektujućim površinama (sagrađen je gljivarnik za uzgoj bukovače kod Čeneja i Petrovaradina) i Projekat „Šume za proizvodnju hrane – zamena za njive“ (koje su u primeni na više parcela u Vojvodini).
Takođe od ostalih pronalazaka i patenata, u primeni se nalazi i Serija univerzalnih alata, Autonomni punjač akumulatora (izvlači elektricitet iz odbačenih baterija i puni akumulatorske baterije), Ručna pumpa za vodu sa klatnom i Medicinsko pomagalo – Daska za hemoroide.
Od 1975. godine bibliotekar Srećko Drk iz Petrovaradina angažuje ga kao vodiča za manje poznate delove utvrđenja – posebno za podzemne vojne galerije.
Muzej grada Novog Sada 1977. godine dodeljuje mu zahvalnicu za „Svesrdnu saradnju na proučavanju Petrovaradinske tvrđave“.
Krajem sedamdesetih, kao član naučno-tehničke redakcije, pri Kulturnom centru Novog Sada organizovao i vodio zapažene tribine o arheologiji i Petrovaradinskoj tvrđavi, uz učešće akademika prof. dr Bogdana Bruknera i prof. Milana Vranića.
Ideja o savremenim zemunicama kao novim načinima stanovanja daje mu elan da do kraja sedamdesetih godina održi intezitet istraživanja podzemnih galerija.
Godine 1983. pri Biblioteci „Vladimir Nazor“ iz Petrovaradina, Srećko Drk i Veljko Milković osnivaju „Klub prijatelja Petrovaradinske tvrđave“.
Godine 1997. najavljuje knjigu „Misterije Petrovaradinske tvrđave“, koja je „zaživela“ u vidu feljtona, skripte i knjige. Tako je po prvi put „popunjena praznina“ u dosadašnjoj literaturi o Petrovaradinskoj tvrđavi koja se podzemljem neznatno bavila. Zanimljivo je da su mnogi novinari i autori poput Živka Markovića, istoričara, tvrdili da podzemne vojne galerije predstavljaju najveću atrakciju Petrovaradina.
Kroz brojna predavanja i izlete upozoravao na opasnosti, ali i veliki turistički potencijal Petrovaradina, Fruške Gore, Srema i srednjeg Podunavlja.
Najavio je kapitalna arheološka otkrića iz paleolita na Petrovaradinskoj tvrđavi kao i u Srednjem podunavlju tokom javnih nastupa, dok su iskusni arheolozi izjavili kako se o tome „nije moglo ni sanjati“, te da je bilo „apsolutno nenadano“…
A dogodilo se i potvrdilo – kroz najnovija arheološka otkrića iz Paleolita. Na brojnim javnim nastupima, tvrdio je da je Srednje podunavlje kolevka praistorije sto se potvrdilo i kroz nedavna arheološka otkrića evropskih naučnika. Takođe poseduje jedinstvenu i neobičnu arheološku zbirku, a uz to, prikupio je brojne minerale i fosile Podunavlja kao i ostatke prethodne civilizacije.
U svom istraživačkom radu bavio se intenzivno izučavanjem pojave gravitacije kao i usavršavanjem antigravitacionih eksperimenata i s tim u vezi antigravitacionih pogonskih uređaja.
Poslednjih godina, bavi se istraživanjem jednostepenih i dvostepenih mehaničkih oscilacija koje predstavljaju novi izvor široko primenjive i ekološki čiste energije i samo na bazi toga poseduje 22 odobrena patenata. Svoje polje rada usmerio je na istraživanje i praktično iskorišćenje potencijala dvostepenih oscilacija i s tim u vezi novog izvora energije na bazi inercijalnih sila i gravitacionog potencijala.
Između ostalog, pored otkrića novih mehaničkih efekata, uspeo je u svojim eksperimentima da dobije 12 puta više izlazne energije od uložene i u poslednjih 10 godina niko nije argumentovano osporio ova Milkovićeva merenja i istraživanje. Takvim dostignućima Veljko Milković utro je put novim izazovima u fizici u 21. veku što bi moglo da predstavlja početak nove velike naučne revolucije.
Poseduje brojne prototipe i modele kao i ideje za razne visoko efikasne uređaje i mašine. Tokom poslednjih godina dobio je brojna pozitivna ekspertska mišljenja, analize, proračune i merenja vezano za svoje istraživanje od strane stranih i domaćih naučnika, fizičara, profesora, akademika, inžinjera, istraživača itd. Sve više se potvrđuje da se na bazi Milkovićevih pronalazaka može proizvoditi veliki broj praktičnih uređaja i time stvoriti niz novih izvoznih proizvoda koji itekako mogu popraviti celokupnu privrednu situaciju i time poboljšati opšte društveno stanje.
Dvostepeni mehanički oscilator – pronalazak Veljka Milkovića – ujedno je proglašen i za jednu od 100 najboljih energetskih tehnologija u svetu od strane New Energy Congress 2006. godine.
Do sada je objavio sledeće knjige:
• „Solarne zemunice – dom budućnosti“ (1983.),
• „Ekološke kuće“ (1991. – štampano u četiri neizmenjena izdanja),
• „Šume za proizvodnju hrane“ (1992. – prevedeno na esperanto iste godine),
• „Ka antigravitaciji – kompaktna vozila“ (1994.),
• „Antigravitacioni motor“ (1996. – sa uporednim prevodom na engleski jezik),
• „Perpetuum mobile“ (2001.),
• „Petrovaradin kroz legendu i stvarnost“ (2001.),
• „Petrovaradin i Srem – misterija prošlosti“ (2003.),
• „Svet misterija – novi pogledi“ (2004.),
• „Petrovaradinska tvrđava – podzemlje i nadzemlje“ (2005.),
• „Novi turistički potencijali“ (2006.) i
• „Petrovaradinska tvrđava – kosmički lavirint otkrića“ (2007.).
Pored toga objavio je i zapažene feljtone i skripte:
• „Niskoenergetski život“ (1996.),
• „Energetski potencijal rečnog zaliva“ (1996.),
• „Prethodna civilizacija“ (1999.),
• „Misterije Petrovaradinske tvrđave“ (1999.),
• „Petrovaradinska tvrđava između legende i stvarnosti“ (1999.) i
• „Nestale civilizacije“ (2000.).
Na osnovu knjiga koje je napisao do sada je snimljeno nekoliko igrano-dokumentarnih filmova pored brojnih TV i radio priloga kao i novinskih intervjua posvećenih istraživanjima i pronalascima opisanih u njegovim publikacijama.
Knjige Veljka Milkovića prevedene su i na više svetskih jezika (engleski, italijanski, esperanto).
Italijansko udruženje „A.S.S.E. – Associazione Studiosi Scienze Eterodosse“ (http://asse.altervista.org) i izdavač časopisa „Altra Scienza“ prevelo je na italijanski jezik knjigu Veljka Milkovića „Anti-gravitacioni motor“ i izdalo je u ebook formatu u januaru 2007. godine.
Knjige su mu prihvaćene pored domaćih i od stranih renomiranih biblioteka, između ostalog i od Kongresne biblioteke u Vašingtonu, a njegove publikacije mogu se naći i u Britanskoj biblioteci u Londonu, kao i u Moskovskoj i Aleksandrijskoj biblioteci. Takođe, njegove publikacije citirane su od strane raznih internet enciklopedija i drugih izvora podataka.
Pronašao je i rešenje kako ublažiti problem „ugroženog pronalazača“ kome preti likvidacija – pa treba da objavi tajnu. Upravo to, Veljko Milković i čini kroz objavljivanje svojih knjiga i publikacija.
Filed under: AKTUELNO, Literatura, Privreda, Srpske Novine, Srpstvo | 4 Comments »
– Naime, radi se o jednom veoma jednostavnom, a sa druge strane, po mišljenju mnogih stranih i domaćih naučnika i o epohalnom pronalasku. Spojem klatna i poluge tj. ljuljaške i klackalice dobio se novi mehanički uređaj koji se odlikuje novim mehaničkim efektima i koji na desetine puta olakšava obavljanje mnogobrojnih dosadašnjih teških poslova – kaže akademik Veljko Milković koji samo za ovaj pronalazak do sada dobio 24 odobrena patenta.
